I znowu...

Pochłonięta w diabelskie otchłanie samotności
Czarne żałobne kwiaty zamieniają się w ogień
Kiedy tylko przechodzę...
Z oczu płynie krew zranienia
Z ust wydobywa się jad nienawiści
Wszystko wokół się zmienia
Nie mam już z niczym żywym...
Do czynienia..
I jutro znowu...
Przejdę przez ogród zeschniętych kwiatów
Znowu poczuję jad na spierzchniętych wargach
A oczy będą kapać kłamstwem
Nie ma już nadziei
I tak już nic się nie zmieni
Czarny Szatan pozostanie Szatanem
JUŻ NA WIEKI!

Syn Diabła

W przestworzach Twoich kłamstw 

Wije się mała prawda 

W otchłani ciemności 

Widać, rozburzone morze fal 

W sercu lód zimniejszy od lodów

Czarne oczy goryczy, witają nowy dzień

W skrzydłach osmolonych

Nutka prawdziwości... 

A ręce pokryte krwią 

Najprawdziwszą ze wszystkich

Język Twój rozdwojony niczym węża

Mówi zatajoną prawdę, brzydkich kłamstw

Synu Diabła! Szatanie! 

Kim jeszcze dziś zawładniesz?

Kaleczą się i dręczą milczeniem i słowami, jakby mieli przed sobą jeszcze jedno życie.

— Tadeusz Różewicz

27 wrzesień 1998

Ciągle wzdycham i wspominam

Gdy spoglądam na Twe zdjęcia

Wyobrażam sobie jak łapię Cię za rękę 

Wciąż czuję zapach Twego ciała

Wciąż szukam Twych oczu brązowych

Wciąż szlocham nocami 

Kiedy znowu będziesz przy mnie mój Kochany? 

Pytam. 

Już nie szukam odpowiedzi

Bo wiem, że nigdy już nie będziesz mój

A me serce wciąż tak samo 

Szalenie mocno i namiętnie bije

Dla Ciebie

I wciąż czeka, i czeka, i czeka...

                                                          Mój.

Ironia

Nie uwalniaj mnie Boże z tych męk

Kocham me ciało i kocham duszę

Najbardziej w świecie pragę życia

Uwielbiam moją twarz i oczy

Piękne są me usta!

Piękne jest me wnętrze!

Kocham siebie tak bardzo

A najbardziej kocham... Ciebie