Nie-wiersz:Utopiona

I znowu to samo
Szklane oczy
Powiększone źrenice
Do granic możliwości
Ten sam ton głosu
Którego tak bardzo nienawidziłam
Mowa, która zawsze płynęła z Twych ust
Bezsensownie...
Chwiejny krok do przodu
Wywołujący panike 
I znowu patrzę na Ciebie z góry
Pomagam Ci wstać, kiedy tego potrzebujesz
Zaprowadzam Cię do łóżka, jak wierny pies
Przykrywam kołdrą i wspominam
Już pamiętam!
Te wszystkie przepłakane noce
Wszystkie dni bez słów po szkole
Bez matczynej miłości każdego dnia
Pamiętam, każdą okropną chwile
Krew cieknąca po całej ścianie
Gdy Ty uderzyłaś głową otumaniona
Moje łzy i cierpienie, nie znaczyły nic
Jak biłaś mnie drutem po ciele, kiedy się stawiałam
Nie wiem czy wiesz, robiłam to dla Twojego dobra?!
Och, mamo!
Wszystkie kłótnie Wasze zostały zapisane głęboko w mojej pamięci
Awantury, które nigdy nie miały końca
Rzeczy, które robiłaś są jak straszny koszmar
Kiedy zostawiłaś mnie samą w dzieciństwie
A potem próbowałaś mi pomóc
Kiedy już na wstępnie do dorosłego życia
Nie potrafię dać sobie rady
Zniszczona i pokaleczona na całe życie
Gdybyś wiedziała, przestałabyś to robić?!
Mamo...



                                                                                                                                Wybaczam

Paradise Lost

Porzucona na całe życie

Dla nikogo nieznacząca

To cała ja

Unosząca się w chmury

I upadająca z hukiem

Poniżana do granic możliwości

Zestresowana

Zło nad złem 

Diabelska dusza

W bladym pokrowcu

Wypisane na dłoniach wspomnienia

Czerwonym atramentem

Czarne oczy nigdy nie zapomną

Uszy, które usłyszały za wiele

Język, który kłamał

Usta drżące ze strachu

Serce, które już nie biło

Włosy pomarańczowe ze smutku wijące

Na sznurze delikatna szyja wisząca

A na niej ślady przeżyć

Każdy oddech był ciężki

Coraz cięższy z dnia na dzień

Coraz bardziej przypominał...

Śmierć.