Nie-wiersz:Utopiona

I znowu to samo
Szklane oczy
Powiększone źrenice
Do granic możliwości
Ten sam ton głosu
Którego tak bardzo nienawidziłam
Mowa, która zawsze płynęła z Twych ust
Bezsensownie...
Chwiejny krok do przodu
Wywołujący panike 
I znowu patrzę na Ciebie z góry
Pomagam Ci wstać, kiedy tego potrzebujesz
Zaprowadzam Cię do łóżka, jak wierny pies
Przykrywam kołdrą i wspominam
Już pamiętam!
Te wszystkie przepłakane noce
Wszystkie dni bez słów po szkole
Bez matczynej miłości każdego dnia
Pamiętam, każdą okropną chwile
Krew cieknąca po całej ścianie
Gdy Ty uderzyłaś głową otumaniona
Moje łzy i cierpienie, nie znaczyły nic
Jak biłaś mnie drutem po ciele, kiedy się stawiałam
Nie wiem czy wiesz, robiłam to dla Twojego dobra?!
Och, mamo!
Wszystkie kłótnie Wasze zostały zapisane głęboko w mojej pamięci
Awantury, które nigdy nie miały końca
Rzeczy, które robiłaś są jak straszny koszmar
Kiedy zostawiłaś mnie samą w dzieciństwie
A potem próbowałaś mi pomóc
Kiedy już na wstępnie do dorosłego życia
Nie potrafię dać sobie rady
Zniszczona i pokaleczona na całe życie
Gdybyś wiedziała, przestałabyś to robić?!
Mamo...



                                                                                                                                Wybaczam

Paradise Lost

Porzucona na całe życie

Dla nikogo nieznacząca

To cała ja

Unosząca się w chmury

I upadająca z hukiem

Poniżana do granic możliwości

Zestresowana

Zło nad złem 

Diabelska dusza

W bladym pokrowcu

Wypisane na dłoniach wspomnienia

Czerwonym atramentem

Czarne oczy nigdy nie zapomną

Uszy, które usłyszały za wiele

Język, który kłamał

Usta drżące ze strachu

Serce, które już nie biło

Włosy pomarańczowe ze smutku wijące

Na sznurze delikatna szyja wisząca

A na niej ślady przeżyć

Każdy oddech był ciężki

Coraz cięższy z dnia na dzień

Coraz bardziej przypominał...

Śmierć.

Od Ciebie

Słodyczy serca mojego! 

Dla Ciebie to piszę dzisiaj parę słów tkliwych 

Na pocieszenie i ukojenie 

Smutnych znojów trudów dnia codziennego 

Tak – to dla Ciebie wstaje rano słońce 

I jego promienie głaszczą dłoń Twoją 

Delikatnie muskając – wstawaj!

Już polne kwiaty rozkwitły dla Ciebie

Już kotek łapką stuka w okiennicę 

Domagając się głaskania 

Już drzewa zielenią się szumiącymi liśćmi 

A motyle tańczą nad Twym domem 
W burzliwym obłoku wielobarwnych drobin 

To dla Ciebie pszczoły pracują wytrwale 

Znosząc nektar do swego ula 

I wypełniają go złocistym miodem

Już teraz wystają spod jeżyn 

Czerwone jak maki truskawki 

One słodycz zbierają w południe 

I wydają plon stukrotny 

Zboża szumią tuż za lasem 

Złociste nabrzmiałe kłosy 

Pochylają się wraz z wiatrem 

Sięgając strumienia koryta

Tam stokrotki rosną w cieniu 

Wierzbowego smukłego liścia 

A Ty siedzisz w słomkowym kapeluszu 

Muskając stopą niebieską toń wody

MONOWORLD

Rozpoczęłam tu pracę

Zwykły człowiek z marnym wykształceniem

Praca dla głupków

Dla kogoś kto jest nikim

Smród, wstręt i obrzydzenie...

Można powiedzieć - to jedyne uczucia

Ja - mówię NIE!

Wieża emocji krążąca nad moją głową

Zatrzymuje się przy maszynie z czekoladą

Wyłapuje z niej to, co najlepsze

Bóg na mnie spogląda

Wydaje mi się, że mówi "wspaniale"

Właściwa osoba na właściwym miejscu

Dlaczego tu trafiłam?

Ekscytacja - co nadpłynie teraz?

Wsiadam do łodzi pełnej fantazji

Ruszam wraz z dźwiękiem trąbki

Nachylona nad rzeką czekolady

Próbuję chwycić coś złotego

Czy to pierścionek?

Niechciany, nieszczęsny pierścionek

Ktoś porzucił...

Mnie dał radość i szczęście

Jej smutek i ból

To zaręczynowy - ciekawe dlaczego jest porzucony...

Sięgam wzrokiem dalej...

Dokumenty?

Myśl jest straszna

Ciekawe co tu robią...

Czy kogoś znienawidzono...

Teraz pewnie jest samotny, porzucony gdzieś w trawie

Z daleka od wszystkiego

Białe, żółte, czerwone, zielone

Wszystkie was wyłowię

Ułożę odpowiednio do pudeł

I będziecie żyć wiecznie

We własnym świecie

Fantastyczne krasnale, króliczki, misie

Uśmiechają się do mnie radośnie

Wyciągam je na swoją łódź

Bezpiecznie mogę je teraz kochać

Znalazły swoje ukojenie, Niekochane

Duuuuuduuuu!

Słychać trąbkę

Czas wysiadać

Wrócić do swojej rzeczywistości

Papa, rzeko czekolady

Idę opowiedzieć o Tobie innym...

I died

Obserwowałam Go
Byłam w powietrzu wokół Niego
W owe chłodne poranki które spędzał na cmentarzu
Czasem o mnie myślał
Ale zaczął się zastanawiać...
Czy nie pora o mnie zapomnieć...
Pora by pozwolić mi odejść

Nostalgia

Dni były jednakowe
I co noc, śnił mi się ten sam sen
Zapach strachu
Krzyk, którego nikt nie słyszał
Bicie mojego serca niczym młot uderzający w poduszkę
Słyszałam jak mnie wołają - głosy zmarłych
Chciałam pójść za nimi
Trafiłam do wyjścia, ale wracałam pod te same drzwi
I bałam się
Wiedziałam, że jeśli tam wejdę już nigdy nie wyjdę
Potrafił długo żyć chwilą
Był jak zwierze
Bez twarzy
Nieskończony
Aż znów to poczuł, pustka wracała
I znów zbierała się w nim potrzeba

Vcdcv

Czuję jakby nic nie było moje
Oczy jakieś obce, patrzą w duszę
Ręce czarne niczym smoła
Usta cieknące krwią najczystszą
Włosy czerwone jak ból
Spływają krwawiącą strórzką przez ramiona
Nie czuję się sobą
Me myśli - nie są moje
Słowa błąkają się gdzieś w duszy
A co z NIM? Gdzie ON?
-Już go nie ma w sobie...