I znowu...

Pochłonięta w diabelskie otchłanie samotności
Czarne żałobne kwiaty zamieniają się w ogień
Kiedy tylko przechodzę...
Z oczu płynie krew zranienia
Z ust wydobywa się jad nienawiści
Wszystko wokół się zmienia
Nie mam już z niczym żywym...
Do czynienia..
I jutro znowu...
Przejdę przez ogród zeschniętych kwiatów
Znowu poczuję jad na spierzchniętych wargach
A oczy będą kapać kłamstwem
Nie ma już nadziei
I tak już nic się nie zmieni
Czarny Szatan pozostanie Szatanem
JUŻ NA WIEKI!

Syn Diabła

W przestworzach Twoich kłamstw 

Wije się mała prawda 

W otchłani ciemności 

Widać, rozburzone morze fal 

W sercu lód zimniejszy od lodów

Czarne oczy goryczy, witają nowy dzień

W skrzydłach osmolonych

Nutka prawdziwości... 

A ręce pokryte krwią 

Najprawdziwszą ze wszystkich

Język Twój rozdwojony niczym węża

Mówi zatajoną prawdę, brzydkich kłamstw

Synu Diabła! Szatanie! 

Kim jeszcze dziś zawładniesz?